🔹 پرداخت مزایای پایان کار به کارگران که تحت عنوان «حق سنوات» نیز شناخته می‌شود، مبلغی است که با خاتمه قرارداد کار، به موجب ماده ۲۱ قانون کار به کارگران با قرارداد موقت، قرارداد غیرموقت یا کار معین بر اساس تبصره ۴ ماده ۷ و همچنین ماده ۲۴ قانون کار به عنوان مزایای پایان کار، تعلق گرفته و توسط کارفرما پرداخت می‌شود.
همچنین در ماده ۲۴ قانون کار نیز، ضوابط پرداخت حق سنوات اشاره شده به این ترتیب که در صورت خاتمه قرارداد کار، کار معین یا مدت موقت، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یک سال یا بیشتر به کار اشتغال داشته است، برای هر سال سابقه اعم از متوالی یا متناوب، بر اساس آخرین حقوق، مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار پرداخت کند.

🔹 در همین زمینه نیز محبوب یاقوتی، کارشناس رسمی دادگستری در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به این رأی هیأت عمومی دیوان عدالت اداری، اظهار داشت: بر اساس دادنامه شماره ۲۷۲۷ مورخ ۱۹ آذرماه ۱۳۹۸ هیأت عمومی دیوان عدالت اداری، «در قراردادهای مدت موقت یک ساله» نیز مانند قراردادهای دائم، پرداخت سنوات که در پایان هر سال پرداخت می‌شود، علی الحساب تلقی شده و باید در زمان قطع همکاری با کارگر، بر اساس آخرین حقوق مابه‌التفاوت سنوات هر سال نسبت به آخرین پایه حقوق کارگر، به وی پرداخت شود.
یاقوتی تاکید کرد: منظور از آخرین حقوق به عنوان مبنای محاسبه مزایای پایان کار (حق سنوات)، به استناد رأی شماره ۱۸۶ مورخ ۱۷ اردیبهشت ۹۸ هیأت عمومی دیوان عدالت اداری، رأی مطلق آخرین حقوق و مزد تعیین شده است؛ بنابراین ملاک محاسبه حق سنوات «در کارگاه‌های دارای طرح طبقه بندی مشاغل مصوب وزارت کار»، حقوق تعیین شده به استثنای مزایای رفاهی و انگیزه‌ای موضوع تبصره ۳ ماده ۳۶ قانون کار و «در کارگاه‌های فاقد طرح طبقه بندی مشاغل»، مزد ثابت موضوع تبصره ۱ ماده ۳۶ یعنی مزد شغل به علاوه مزایای ثابت پرداختی به تبع شغل از قبیل فوق‌العاده شغل، حق جذب، حق سرپرستی و حق فنی است.

خبرگزاری مهر